Μαυρίκιος

Σόλιδος από την βασιλεία του Μαυρίκιου. (Ο Σόλιδος ήταν χρυσό κέρμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Καθιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α’ το Μέγα γύρω στο έτος 309).

Ο Μαυρίκιος ήταν διακεκριμένος στρατηγός. Χρίστηκε διάδοχος του Τιβέριου μια εβδομάδα πριν τον θάνατο του τελευταίου, νυμφευόμενος ταυτόχρονα την κόρη του αυτοκράτορα, Κωνσταντίνα.

Ο Μαυρίκιος ήταν ικανός ηγέτης και διπλωμάτης, αντελήφθη την ανάγκη για ειρήνη με τους Πέρσες λαμβάνοντας έτσι ως ανταμοιβή το μεγαλύτερο μέρος της περσικής Αρμενίας και το δυτικό τμήμα της Καυκάσιας Ιβηρίας, ολοκληρώνοντας έτσι επιτυχώς τον πόλεμο που μαινόταν από το 572. Ο Μαυρίκιος διεξήγαγε επιτυχείς αγώνες κατά των Αβάρων και Σλάβων στα δυτικά, αποκαθιστώντας έτσι τη βυζαντινή κυριαρχία στη Βαλκανική. Πραγματοποίησε διοικητικές μεταρρυθμίσεις, με βασική αυτήν της δημιουργίας των εξαρχάτων της Ιταλίας, με έδρα τη Ραβέννα, και της Αφρικής, με έδρα την Καρχηδόνα.

Ήταν ανεκτικός απέναντι στους Μονοφυσίτες, αν και Ορθόδοξος. Επί των ημερών του, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Ιωάννης, ο επονομαζόμενος Νηστευτής. Αυτός για πρώτη φορά στην ιστορία θα υιοθετήσει τον τίτλο "Οικουμενικός", γεγονός που θα πυροδοτήσει το μένος του Πάπα Γρηγορίου του Μεγάλου. Ο Ιωάννης όμως, υποστηριζόμενος από τον αυτοκράτορα, δεν υποχωρούσε μπροστά στις αντιδράσεις του Πάπα, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να προχωρήσει ένα σημαντικό βήμα προς το Σχίσμα που έμελλε να οριστικοποιηθεί το 1054.

Ο Μαυρίκιος είναι επίσης γνωστός για τη συγγραφή ενός εξαιρετικού εγχειριδίου στρατιωτικής τακτικής, του "Στρατηγικού", που αποτέλεσε τη βάση της βυζαντινής στρατιωτικής μηχανής μέχρι και τον 11ο αιώνα.

Σε γενικές γραμμές ήταν από τους καλύτερους αυτοκράτορες, αφού αντιμετώπισε τις εξωτερικές απειλές, νοικοκύρεψε τα οικονομικά και έκανε μεταρρυθμίσεις. Οι αποφάσεις του δεν ήταν όμως πάντα δημοφιλείς. Έκανε μοιραία λάθη στο χειρισμό της εξέγερσης που του κόστισε το θρόνο και τη ζωή του, καθ’ ότι ο στρατός στη Θράκη στασίασε όταν για οικονομικούς λόγους διατάχθηκε να διαχειμάσει στη Δακία, βορείως του Δούναβη προκειμένου να εξοικονομήσει τα έξοδα της επιστροφής τους στην Κωνσταντινούπολη. Η εξέγερση έγινε υπό την ηγεσία ενός χαμηλόβαθμου αξιωματικού (εκατόνταρχου) ονόματι Φωκά. Ο Φωκάς βάδισε κατά της πρωτεύουσας, όπου κατάφερε να συλλάβει τον Μαυρίκιο και τα άρρενα τέκνα του και να τους θανατώσει και βέβαια εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και του άρπαξε το στέμμα.

Ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος, πριν αποκεφαλιστεί (27 Νοεμβρίου του 602), υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει την εκτέλεση και των πέντε γιων του. Τα σώματά τους ρίχνονται στη θάλασσα και τα κεφάλια τους εκτίθενται στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Μαυρίκιος ήταν ένας από τους τελευταίους αυτοκράτορες που η επικράτειά του είχε κάποια ομοιότητα με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία των περασμένων αιώνων. Έτσι λοιπόν με το θάνατό του κλείνει η τελευταία περίοδος της κλασικής αρχαιότητας.