Ιωάννης Ζ’ Παλαιολόγος

Αριστερά: Ο Ιωάννης Ζ’ Παλαιολόγος σε μικρογραφία από την Ιστορία του Ιωάννη Ζωναρά, δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, (Biblioteca Estense Universitaria, Μόντενα).

Δεξιά: Μισό Σταυράτον του Ιωάννη Ζ’ Παλαιολόγου. 

Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Ζ’ Παλαιολόγος υπήρξε πρωτότοκος γιος του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Δ’ και της συζύγου του κυράς Μαρίας των Σισμάν.

Ο Ιωάννης Ζ’ είχε νόμιμα δικαιώματα στο θρόνο με βάση τη συμφωνία που είχε επιτύχει (1381) ο πατέρας του Ανδρόνικος Δ’, τα οποία όμως αμφισβητήθηκαν με τη νέα σύγκρουση με τον πατέρα του λίγο πριν το θάνατό του (1385). Κατέλαβε την εξουσία τον Απρίλιο του 1390 με πραξικόπημα κατά του παππού του Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου, τον οποίο κατόρθωσε να περιορίσει σε θέση πολιορκούμενου σε ένα μικρό φυλάκιο κοντά στη Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Το πραξικόπημα έγινε τη νύχτα της 14ης Απριλίου με τη βοήθεια του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α’, ο οποίος επιθυμούσε την ανατροπή του Ιωάννη Ε’, κυρίως για να προκαλέσει στο Βυζάντιο εσωτερική αναταραχή προς δικό του όφελος. Σύμμαχοι του Ιωάννη Ζ’ ήταν και οι Γενουάτες, σταθερά αντίπαλοι του Ιωάννη Ε’ και διαρκώς συντασσόμενοι με τον Ανδρόνικο Δ’. Είχε προηγηθεί μάλιστα ταξίδι του Ιωάννη Ζ’ στη Γένουα το 1389 προς αναζήτηση πολιτικής υποστήριξης έναντι του θείου του Μανουήλ.

Ενώ, λοιπόν, ο Ιωάννης Ε’ υπερασπιζόταν το φυλάκιο, ο υιός του Μανουήλ Β’ κατόρθωσε να ξεφύγει και να καλέσει βοήθεια από τους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου. Έτσι, το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ο Ιωάννης Ε’ επανέκτησε την εξουσία. Αμέσως μετά τον τερματισμό του πραξικοπήματος και την αποκατάσταση του Ιωάννη Ε’, ο Ιωάννης Ζ’ αλλά και ο Μανουήλ κλήθηκαν από τον Βαγιαζήτ (βάσει των όρων υποτέλειας που είχε συμφωνήσει ο Ιωάννης Ε’) να συμμετάσχουν στην επόμενη στρατιωτική εκστρατεία των Τούρκων, κατά της Φιλαδέλφειας, που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν σε Βυζαντινά χέρια. Βρέθηκαν έτσι σε κοινό στρατόπεδο, μαχόμενοι εναντίον του ίδιου του βυζαντινού κράτους. Ενώ βρίσκονταν στη Μ. Ασία τους αναγγέλεται (1391) η είδηση για το θάνατο του, απελπισμένου πια, Ιωάννη Ε’. Έτσι έμεναν μόνοι διεκδικητές του θρόνου ο Ιωάννης και ο Μανουήλ.

Ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Α’ όμως δε δίστασε να αποκλείσει και να πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη, με πρόσχημα τη θέλησή του να αποκαταστήσει το νεαρό Ιωάννη. Ο κλοιός γύρω από την Πόλη έγινε ασφυκτικότερος μετά την αποτυχημένη Σταυροφορία του 1396, που τερματίστηκε με τη συντριπτική νίκη του σουλτάνου στη μάχη της Νικόπολης το ίδιο έτος. Το 1399 εισήλθε πανηγυρικά ο Ιωάννης Ζ’ στην Πόλη, χωρίς όμως να επιτρέψει την παράδοσή της στους Οθωμανούς. Ο ίδιος τέθηκε επικεφαλής της άμυνας, ενώ ο Μανουήλ κατέφυγε στη Δύση με σκοπό να συγκεντρώσει πολύτιμη βοήθεια. Όλοι περίμεναν το θαύμα, το οποίο ήρθε με τη μορφή του Ταμερλάνου: το 1402 ο Βαγιαζήτ λύνει την πολιορκία για να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Ορδή και ηττάται στην Άγκυρα.

Οι απόπειρες συμφιλίωσης ανιψιού και θείου μετά το θάνατο του Ιωάννη Ε’ (1391) δε στέφτηκαν από επιτυχία, μέχρι που το 1403 συνομολογήθηκε ο μεν Μανουήλ Β’ να αναλάβει τη διοίκηση της πρωτεύουσας, ο δε Ιωάννης να ελέγχει την περιοχή της Θεσσαλονίκης ως «ἒξαρχος πάσης Θετταλίας». Εκεί παρέμεινε για πέντε χρόνια ακόμη, έως δηλαδή το θάνατό του στις 22 Σεπτεμβρίου του 1408, που έδωσε τέλος στην τριαντάχρονη αλληλομαχία της οικογένειας.

Να σημειώσουμε ότι ο Ιωάννης Ζ’ Παλαιολόγος, νυμφεύτηκε την πρωτότοκη κόρη του Φραντσέσκο Β’ Γκαττιλούζιο ηγεμόνα της Λέσβου, την Ευγενία, η οποία μετονομάστηκε σε Ειρήνη μετά το 1399. Μαζί απέκτησαν τον Ανδρόνικο Ε’, ο οποίος ήταν συν-αυτοκράτορας με τον πατέρα του Ιωάννη, από το 1403 μέχρι τον θάνατό του το 1407, σε ηλικία 7 ετών.