Ιουστίνος Β’

Αριστερά: Χρυσός σόλιδος του Ιουστίνου Β’.

Δεξιά: Ο αυτοκράτορας Ιουστίνος Β’ με τη σύζυγό του Σοφία σε μισό Φόλλις (χάλκινο νόμισμα). Η κοπή του έγινε γύρω στο 574/578 στην Καρχηδόνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστίνου Β’.

Η σύζυγος του Ιουστίνου Β’, Σοφία, μετά τη γέννηση του γιου της τιμήθηκε με την απεικόνισή της στα νομίσματα. Με τα νομίσματα στα οποία εικονίζεται η Σοφία εγκαινιάζεται ένας νέος νομισματικός τύπος. Ενώ, δηλαδή, παλαιότερα τα νομίσματα των αυτοκρατειρών αποτελούσαν ξεχωριστή σειρά, από την εποχή της Σοφίας οι αυτοκράτειρες εικονίζονται στα αργυρά και χάλκινα νομίσματα μαζί με τους συζύγους τους.

Ο Ιουστίνος Β’ ήταν ανιψιός του Ιουστινιανού. Στις 15 Νοεμβρίου του 565 πήρε το θρόνο όταν απέδειξε ότι ο θείος του τον είχε ορίσει διάδοχο λίγο πριν πεθάνει, καθότι ο Ιουστινιανός ήταν άτεκνος.

Ο Ιουστίνος ήταν μεγαλομανής, αλαζόνας και με άσωτη ζωή. Δεν ήταν πετυχημένος, αλλά δεν ήταν και τόσο κακός όσο περιγράφεται από τους περισσότερους ιστορικούς. Διαδέχθηκε έναν από τους μεγάλους βασιλιάδες της Ιστορίας και αυτό μόνο δεν ήταν εύκολο.

Λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Ιουστίνο, το 568, οι Λομβαρδοί υπό την ηγεσία του Αλβοΐνου, εισέβαλαν στη βόρεια Ιταλία, όπου ίδρυσαν βασίλειο με πρωτεύουσα την Παβία. Κατόπιν, προχώρησαν στην κεντρική και νότια Ιταλία, εκτός από την Πεντάπολη, τις Παπικές Κτήσεις και τα νότια παράλια, που παρέμειναν βυζαντινά.

Το 568 επίσης, οι Άβαροι (ένας νομαδικός λαός της Ευρασίας), κατέλαβαν τη Δαλματία, κόβοντας έτσι τη χερσαία οδό επικοινωνίας του Βυζαντίου με τη Βόρεια Ιταλία και τη Δύση. Όταν το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος δεν μπορούσε πια να εξαγοράσει τους Αβάρους, εκείνοι άρχισαν τις επιδρομές και στα Βαλκάνια.

Σειρά είχε η σύρραξη με τους Πέρσες που το 573 πήραν τη Δαράς επί του Τίγρη.

Ο Ιουστίνος αρνήθηκε να πληρώσει τους βαρβάρους για να εξαγοράσει την ειρήνη (όπως ήταν η πολιτική του θείου του). Αυτό προκάλεσε βέβαια και τις εχθροπραξίες με Αβάρους και Πέρσες. Έτσι αναγκάστηκε σύντομα να επιστρέψει στις διπλωματικές τακτικές της εξαγοράς, που ήταν τόσο προσφιλείς στον θείο του Ιουστινιανό.

Στο εσωτερικό μέτωπο τώρα, επιχείρησε συμφιλίωση με τους Μονοφυσίτες αλλά απέτυχε, και ξεκίνησε διωγμούς εναντίον τους με την ενθάρρυνση του Ιωάννη Σχολαστικού. Έτσι αρχίζει να επικρατεί η λατρεία της Παρθένου.

Μπορεί να μη διαφύλαξε τα σύνορα, εξασφάλισε όμως θρησκευτική ειρήνη και οικονομική ανάκαμψη.

Προς το τέλος της ζωής του έχασε τα λογικά του και παρέλυσε. Όταν έχασε τα λογικά του, η γυναίκα του Σοφία τον έπεισε, σε μια στιγμή διαύγειας, να ορίσει διάδοχό του τον Φλάβιο Τιβέριο Κωνσταντίνο, ο οποίος έγινε Καίσαρ και de facto ηγέτης, από το 574. Για τέσσερα χρόνια ο Τιβέριος κυβέρνησε ως αντιβασιλέας από κοινού με τη σύζυγο του Ιουστίνου Β’ (και ανιψιά της συζύγου του Ιουστινιανού Θεοδώρας) Σοφία.

Ο θάνατός του Ιουστίνου επήλθε την 5η Οκτωβρίου του 578, σε ηλικία 58 ετών. Μετά τον θάνατο του προκατόχου του, ο Τιβέριος στέφθηκε και επίσημα Αύγουστος.